“Dzieło sztuki tym się różni od produktów przemysłu sztuki i produktów przemysłowych, że nie zostaje wycofane z rynku, cykl życia dzieła sztuki jest tak długi jak czas który upływa do jego zniszczenia lub się nie kończy w danej kulturze ani poza nią. “

MAŁGORZATA KRUK, MARKETING W HANDLU DZIEŁAMI SZTUKI W POLSCE NA PRZYKŁADZIE FIRMY SIWIEC-ART | praca magisterska |
POLITECHNIKA RZESZOWSKA IM. IGNACEGO ŁUKASIEWICZA W RZESZOWIE, WYDZIAŁ ZARZĄDZANIA I MARKETINGU, KATEDRA MARKETINGU

Budowa nowej marki jest obarczona największym ryzykiem, wymaga dużych nakładów finansowych i czasu. Najczęściej marszand lansując nieznanego twórcę, do jego promocji używa własnej marki. Wprowadzanie nowej marki, nowego twórcy na rynek jest długotrwałym procesem, którego powodzenie zależy od rzeczywistych wartości produktu lub usługi dla nabywców, a także od spełnienia niezbędnych warunków.[1]

Rozciągnięcie marki oznacza użycie istniejącej marki produktu lub sprzedawcy na inne wytwarzane i sprzedawane wyroby dla wzmocnienia ich popularności i atrakcyjności dla nabywcy. Portfel znanych marek, to jeden ze sposobów strategii firmy handlowej, kupującej od dostawców i oferującej nabywcom asortyment produktów składający się ze znanych marek wyrobów.[2]

1. MAŁGORZATA KRUK, MARKETING W HANDLU DZIEŁAMI SZTUKI W POLSCE NA PRZYKŁADZIE FIRMY SIWIEC-ART | praca magisterska |
POLITECHNIKA RZESZOWSKA IM. IGNACEGO ŁUKASIEWICZA W RZESZOWIE, WYDZIAŁ ZARZĄDZANIA I MARKETINGU, KATEDRA MARKETINGU
2. T.Szucki, ” Encyklopedia marketingu”, Agencja Wydawniczo-Poligraficzna “Placet” wyd. I., Warszawa 1998

Przykład zastosowania strategii rozciągania marki:

Galeria sztuki “X”
Portfel marek Galerii “X” składa się z własnej marki handlowej “X”, marki organizowanych przez galerię wydarzeń artystycznych i promocyjnych, oraz z marek twórców, którzy współpracują z galerią “X”.
Prestiż i marka uznanych twórców przechodzą na dzieła nowych twórców, następuje “rozciągnięcie” marki znanego twórcy, a to poprawia notowania nowego twórcy, nowego wydarzenia artystycznego, notowania galerii “X”. Ułatwia też galerii “X” nawiązać współpracę z innymi uznanymi twórcami.

Konsekwencje dla artysty

Praktyka na polskim rynku sztuki pokazuje, że uznany/znany artysta nie otrzymuje żadnej rekompensaty za zgodę na “rozciągnięcie” własnej marki na innych twórców. Choć posiada świadomość własnej wartości rynkowej, często nie posiada świadomości, że ktoś nieodpłatnie “przejmuje” część tej wartości. To nie stanowiłoby większego problemu, gdyby owym przejmującym nie był bezpośredni konkurent artysty.

Galeria nie jest zobowiązana do konsultowania z uznanym artystą swoich zaproszeń do współpracy, w związku z czym w krótkim czasie poszerza grono “swoich” artystów o innych uznanych artystów (bezpośrednią konkurencję artysty), oraz o artystów aspirujących do roli takiej konkurencji. Po upływie pewnego czasu uznany artysta traci swoją pozycje przetargową, bo galeria w międzyczasie nawiązała współpracę z “mocniejszymi” lub bardziej rentownymi markami/artystami. Kiedy sprzedaż dzieł artysty spada, co jest naturalnym przebiegiem cyklu życia dzieła sztuki, galeria rezygnuje ze współpracy z artystą, lub “zamraża” jego prace w magazynie lub w kącie.

“Strategia marki produktu” jest ulubioną strategią galerii* sztuki. Polega na “wykorzystaniu znaczenia marki produktu (pozycji artysty) w budowie korzystnej dla galerii pozycji rynkowej, ograniczaniu ryzyka działalności i tworzeniu jego pozytywnego wizerunku w otoczeniu.“

źródło

W praktyce wygląda to tak, że galeria zaprasza do współpracy artystę o uznanej pozycji, artystę którego twórczość jest ceniona i rozpoznawalna. Wykorzystuje jego próżność, artysta czuje się dopieszczony i wyróżniony, no i cieszy się, że zyskuje kolejny punkt sprzedaży własnych prac. To ślepy zaułek. Galeria w zamian za dołączenie do “stajni” nie oferuje niczego, niczego nie gwarantuje.

Galeria poszerza swoją ofertę, a prace artysty nikną w masie rywali. Nie są wystarczająco widoczne, a jeśli są ambitne, trudne lub drogie nie sprzedają się. Artysta osiąga pozorną korzyść, i ponosi rzeczywiste koszty. Musi stworzyć i “zamrozić” w galerii więcej prac, co kosztuje, zwykle sam musi je do galerii dostarczyć i odebrać. Zdarza się, że prace zostają uszkodzone.

Galeria nawet jeśli nie sprzedaje naszych prac zyskuje. Ma rozpoznawalnego, znanego, uznanego artystę w swojej stajni, a zyskują mniej uznani artyści, bo to ich prace “się sprzedają”. Galeria zamiast zainwestować w promocję wykorzystuje w tym celu markę artysty.

* galeria rozpoczynająca działalność, galeria budująca wrażenie ekskluzywności, która jest jedynie parawanem komisu z obrazami; galeria, która nie współpracuje z uznanymi/rozpoznawalnymi artystami; galeria, której cała działalność polega na handlu dziełami, która nie angażuje się w żadne projekty artystyczne, nie inicjuje wydarzeń artystycznych, a co najwyżej organizuje charytatywne aukcje sztuki (aby o niej pisano, jednak to artyści ponoszą koszt tego wydarzenia).

Prace z cyklu “Sportowcy” Edwarda Dwurnika znajdujące się w Polsce oraz rozsiane po całym świecie min. w Niemczech, Rosji, Bułgarii, USA zostały opublikowane w wydanym przez niemieckiego kolekcjonera Osmana Djajadisastrę albumie. Album pokazuje wszystkie prace z cyklu (240 obrazów). Więcej informacji tu: www.dwurnik-sportowcy.pl

fot. Ewa Jasińska

»

Maria Pinińska-Bereś, Natalia Lach-Lachowicz i Ewa Partum
01.03 - 08.05

kuratorka wystawy Ewa Toniak
projekt ekspozycji Małgorzata Szcześniak (Nowy Teatr Krzysztofa Warlikowskiego)
współprojektant ekspozycji Łukasz Kwietniewski
współpraca ze strony Zachęty Anna Tomczak, Julia Leopold

Tematem wystawy jest twórczość pionierek polskiej sztuki kobiet: Ewy Partum, Natalii Lach-Lachowicz i zmarłej w 1999 roku Marii Pinińskiej-Bereś. Okres ich działalności artystycznej przypada na drugą połowę XX i początek XXI wieku. Wszystkie od lat 70. łączyły podobne poszukiwania, w których dostrzec można wyraźne intuicje feministyczne lub identyfikację z feminizmem. W takiej konfiguracji ich prace zostaną ze sobą zestawione po raz pierwszy.

Bohaterki ekspozycji należą do głównego nurtu współczesnej sztuki polskiej, mają dobrze rozpoznane biografie, ich twórczość pozbawiona jest przymusu rekonstrukcji, czy uzupełniania, nie wydaje się jednak rozpoznawana poza gronem specjalistów. Wszystkie trzy łączy efemeryczny charakter ich wystąpień, które dziś często zachowały się jedynie w fotograficznej czy filmowej dokumentacji.

więcej - źródło: Zachęta

Beata Wąsowska w swoich “Portretach” “Autoportretach”, “Kotach”, “Fotografiach” i “Scenach Ogrodowych” nawiązuje, po swojemu, do wielkich tradycji koloryzmu polskiego. Nie jest to tylko fascynacja i “dalszy ciąg” tamtej epoki, lecz tkwiąca na fundamencie koloru wizja, opisująca siebie i świat; wzajemne współżycie i przenikanie człowieka z tym, co go otacza. Jerzy Duda Gracz

Galeria Obok w Tychach ma przyjemność zaprosić Państwa na retrospektywę twórczości artystycznej Beaty Wąsowskiej. Będzie to pierwsza monograficzna prezentacja artystki. Na wystawie pokazany zostanie autorski wybór kilkudziesięciu prac malarskich i graficznych powstałych w ciągu ostatnich 25 lat. Wystaw trwa do 17 listopada 2010.

Oficjalna strona artystki ma adres www.beatawasowska.pl

“Jak zauważa ArtTactic, poprawa na rynku sztuki następuje, ale bardzo powoli i oczywiście jest to związane z ogólną sytuacją gospodarczą na świecie i możliwością osiągnięcia „drugiego dna” kryzysu.” źródło: ArtBazaar

Alexandre Cabanel (ur. 28 września 1823 w Montpellier, zm. 23 stycznia 1889 w Paryżu), malarz francuski. Był jednym z głównych przedstawicieli akademickiego eklektyzmu.

Studiował w Paryżu, a potem od roku 1845 w Rzymie. W 1864 został profesorem w École des Beaux-Arts w Paryżu i członkiem Institut de France. Malował obrazy o tematyce religijnej i mitologicznej, sceny rodzajowe i historyczne. Szczególną popularność przyniosły mu portrety. Obrazy Cabanela kupowali Napoleon III Bonaparte i rząd francuski, był to jeden z najpopularniejszych artystów II Cesarstwa.

źródło: Wikipedia

Zakres możliwości jakie posiada inwestor oraz kolekcjoner. Wady i zalety:

1. aukcje sztuki - sprawdzone autorstwo, mały wybór, szansa na zakup okazyjny, prestiż.
2. galerie komercyjne - sprawdzone autorstwo, dzieła wyselekcjonowane, pomoc merytoryczna, oferta ograniczona do artystów z którymi galeria współpracuje,  wysoka cena, prestiż.
3. pracownia artysty - sprawdzone autorstwo, duży wybór, prace jednego artysty, atrakcyjna cena, osobista znajomość z artystą, dostęp do tajników warsztatu i prywatności artysty, możliwość zawarcia przyjaźni i zostania mecenasem wybranego artysty, możliwość wpływania na twórczość, sugerowania tematów i rozwiązań, możliwość dokonywania zamówień, kolekcjoner może sam bawić się w twórcę korzystając z pomocy artysty, jeśli kolekcjoner “ma nosa” albo fart i kolekcja lub artysta przebiją się, znajomość z artystą będzie kapitałem. Pozwoli na inne działania, np pisanie wspomnień, wydawanie albumów ze zdjęciami artysty, posiadanie korespondencji z artystą, itp.
4. profesjonalny agent - sprawdzone autorstwo, prace kilku artystów, cena z prowizją,
5. komisy sztuki - sprawdzone autorstwo; bardzo szeroka oferta: artyści, ceny, segmenty; cena z prowizją 100%; konfekcja artystyczna (koszty po stronie artysty takie jak droga rama, transport, promocja itp. sprawiają, że trzonem oferty tych galerii są prace popularne, oswojone przez szeroka publiczność, modne a więc chętnie kupowane, przez co drogie), można wyszperać wartościowe obiekty po atrakcyjnej cenie;
6. internet - loteria jeśli nie znamy twórczości poszukiwanego autora,  można budować kolekcję tematyczną, dobra zabawa, łatwość dostępu do szerokiej ofert, konfekcja artystyczna, oferta w zdecydowanej większości bezwartościowa z artystycznego punktu widzenia (chyba, że jest firmowana przez renomowaną galerię, dom aukcyjny lub marszanda).
7. inne - pośrednicy (handel bezpośredni), bazary, sklepy z pamiątkami - szeroki wybór mało wartościowych artystycznie prac, konfekcja artystyczna, niskie ceny, warto kupować prace do celów dekoracyjnych, ewentualnie jako element zbioru kolekcji tematycznej; można trenować, dobra zabawa przy małym ryzyku, brak prestiżu, można znaleźć prace, które sprawią nam przyjemność.

Posługując się kluczem możemy kupować wszędzie, także na targowiskach czy aukcjach internetowych. Ważna jest przynależność dzieła do zbioru, a nie jego samoistna wartość. Kupując sztukę współczesną najbezpieczniej jest zwrócić się bezpośrednio do artysty. Zalety takiego rozwiązania są oczywiste: artysta gwarantuje, że autorstwo, przez co obniżamy koszt inwestycji o honorarium rzeczoznawcy. Cena obrazu w pracowni artysty jest zwykle niższa, a jeśli nie jest niższa to za te same pieniądze kupujemy lepszy obraz. Jest wspólną cechą wszystkich artystów to, że najlepsze obrazy nie są sprzedawane w galeriach. Rozstanie z dziełem to jak rozstanie z dzieckiem. Chętnie pozbywają się słabszych prac, dobre zatrzymują. Prawdziwy kolekcjoner, znawca potrafi rozpoznać dobry obraz i potrafi tak pokierować transakcją, że artysta sprzedaje mu obraz, z którym nie miał zamiaru się rozstawać. W galerii sztuki może co najwyżej dostać upust.[$]